Ik woon in een rijtjeshuis. Een ontzettend fijn huis op een hele leuke plek. Ik heb echt niets te klagen en dat zul je mij sowieso niet snel horen doen. Ik heb het overigens ook zelf betaald, opgeknapt en gezellig gemaakt, wat mij betreft gaan alle credits altijd naar degene die het toch steeds maar... Lees verder →
Nooit meer naar huis
Toen mijn zoon vorige zomer besloot op zichzelf te gaan wonen, vond ik dat een geweldige beslissing. Een stap, passend bij zijn leeftijd (toen 19), situatie (dolverliefd en zin om samen te wonen met zijn mooiste schat) en levensfase (startend met zijn studie). Dus ik hielp verhuizen, maakte zijn kamer leeg, pakte dozen in en... Lees verder →
Bakkie Troost
Vooraf een mededeling: volgende keer zal ik zorgen voor een niet-sentimentele versie van deze column, eentje met toekomstperspectief en vol zin in het nieuwe leven. Vandaag nog even slikken. Want hoewel ik wist dat het eraan zat te komen, werd ik vanochtend tijdens het smeren van de boterhammen toch gegrepen door een terloopse opmerking van... Lees verder →
‘Het is tijd’
Hoe vaak ik de zin 'Het is tijd' heb gebruikt, is niet te tellen. Nog vaker dan ik eind jaren 80 naar 'Sweet Child o'mine', dankzij de repeatknop van mijn stereootje, heb geluisterd. Ik gebruik ‘het is tijd’ regelmatig voor mezelf en kom dan ook eigenlijk altijd op tijd. Het is ook mijn lijfspreuk na... Lees verder →
Hoe gaat het met je?
'Hoe gaat het met je?' Zo'n zinnetje waar allerlei antwoorden bij passen. De gemakkelijke: 'Ja, goed, dank je.' De onverwachte: 'Nou, echt zwaar beroerd, heb je even?' En die van mij: 'Ja, goed. M doet examen, die moet er nog wel even aan trekken dit trimester, S is heel blij in Utrecht, joh, die is... Lees verder →
Single Parent Toolbox 2.0: Wat nu?
Joh, ik kom er net achter dat ik al twee jaar geen blog meer heb geschreven over alleenstaand ouderschap. Die Single Parent Toolbox blog ligt er maar verlaten bij. Dat is niet zo gek, want de onrust is weg, het leven behapbaar en vooral heel erg leuk. De kinderen werden groter, volwassener. Mijn zoon sloeg... Lees verder →
Alleen ronddobberen in het coronabootje
Ik heb al zolang niet geschreven, maar nu kan ik toch m’n toetsenbord niet stilhouden. Net zo min als mijn kinderen hun monden kunnen houden als ik vanuit huis inbel in een virtuele vergadering. Net zo min als m’n dochter stil kan zitten als ik tracht haar letterlijk bij de les te houden. En net... Lees verder →
De KerstMuts maakte een KerstMisser
Soms maak je wel eens een foutje. Wie niet? Kan je laconiek over zijn, denken, ach, kan iedereen overkomen. Maar soms maak je wel eens een foutje, dat ook niet zo erg is, maar wat je wel dwars zit. Ik had er zo een in dit jolly festive season. Planningen rond Kerst. Voor de meesten... Lees verder →
Geduld loont, ze kunnen het wel
Even in een notendop: mijn vakantie werd geen vakantie maar een aaneenschakeling van ziek zijn met een ziekenhuisopname als hoogtepunt. Nu, een maand later, werk ik halve dagen, heb ik nog pijn en wordt er nog onderzocht wat ik precies mankeer. Ik zal je de details verder besparen. Wel interessant is hoe je het aanpakt... Lees verder →
De traan achter je zonnebril – #nofilter
We schrijven een jaar verder. Een jaar voorbij, weer laaf ik mij aan de heerlijkheden in het zuidelijkste puntje van Spanje, weer met mijn twee prachtige kinderen en weer realiseer ik me dat ik mijn zegeningen moet tellen. Het leven lacht me toe, de seinen staan op groen en niets houdt mij tegen. De clichés... Lees verder →
Single Parent Toolbox 