Hoe gaat het met je? Ja goed, beetje druk. Slaap niet zo lekker. Maar verder gaat het goed hoor. Roep je wel, als je hulp nodig hebt? Ja, tuurlijk! Not….
Sommige mensen kunnen dat gewoon, de hulpvraag stellen. Zonder gene, zonder gedoe. Gewoon: wil je mij helpen? Oh, daar ben ik zo jaloers op. Volgens mijn moeder waren mijn eerste woordjes ‘zelf doen’, en dat is er nooit meer uitgegaan. Vanaf mijn vroegste jeugd ben ik zo gewend om het alleen aan te pakken, op te pakken, te bedenken, uit te voeren, dat ik volledig gepavlovd ben als het gaat om alle kleine en grote zaken die op mijn pad komen. Zelf doen.
Niet handig. Want zelfstandigheid is een groot goed, maar doorgeschoten zelfstandigheid is een handicap. Maar het mooie van scheiden is dat je de confrontatie met jezelf niet uit de weg kunt gaan, ik niet tenminste. Het is voor velen de ultieme uitdaging voor het vinden van je zelfstandigheid (je begrijpt: daar had ik geen moeite mee). Voor mij specifieker: met wie ga ik nu het gesprek aan als het moeilijk is, wie denkt even met me mee en wie komt er voor de klussen in huis? En… hoe vind ik die als ik er niet om kan vragen?
Hulde aan mijn moeder en mijn allerliefste stiefvader. Dit woord vind ik wel een fijn woord, ik weet het, sinds Assepoester heeft het woordje stief misschien een negatieve klank gekregen, maar het duidt de relatie aan en er zit wel vader in, want dat is hij. Staan ze daar weer, op de zondag, aanhangertje vol spullen, huppekee de gangkast krijgt planken en de tuin wordt aangepakt. Gezellig koffie na en dag lieverd, we gaan weer hoor, even helpen bij je broer. Een gouden duo, die twee. Maar vragen, nee, dat vind ik dus echt moeilijk. Het is echt de achterdeur uit met mij. Iedere gek zijn gebrek duidelijk.
Maar soms…. soms is een gebaar in een keer raak. Gisteren was dat het geval. Na maanden weinig bezoek aan huis (net verhuisd, bijkomen van jaren stress, geen puf) werd het tijd om dat te veranderen. Na een piekfijn dinertje vorige week bij mij thuis – met drie andere topvriendinnen – was het gisteren echt zoete inval bij mij. Mijn studievriendinnetjes en kids vulden de tuin, mijn zoon was designated grillmeister en er werd gelachen en gekletst. En een cadeau gegeven. Soms is een cadeau zo raak. Zo steunend en tegelijk zo grappig. Herinner je je de blog met de gescheurde schoenendoos vol gereedschap en troep? En bedenk je dan dat er vier vrouwen zijn die het gewoon gaaf vinden wat je doet, ook al zijn ze zelf met hele andere dingen bezig, wonen ze verspreid over het land en delen ze lang niet alles wat er in je eigen leven speelt.
Die vrouwen geven je de one and only single parent toolbox. Die vrouwen die snappen het. De dubbele bodem, de strijd, de liefde, de humor. Ik prijs me gelukkig met mijn vriendinnen, zij zijn mijn gereedschap.
Zelf doen. Samen delen.
Single Parent Toolbox 