De cappuccino van Renee

In de drukte van het leven, zie je sommige vrienden wat minder vaak. Het goede gevoel blijft en je doet allemaal je best om elkaar toch zoveel mogelijk aandacht te geven. Een appje, je stuurt eens een kaartje. Maar de spontane acties zijn uiteindelijk het leukste en brengen de mooiste inzichten.

Vorige week woensdagmiddag had ik eindelijk sinds weken de kans om wat spullen op te ruimen in huis. Echt opruimen, wegmikken. Autootje volgeladen en naar de gemeentelijke stort. Dus met een open laadklep(je) reed ik van huis weg. Lampen en een oude fohn, oud papier van wat wel van een jaar leek, plastic zakken vol glas, je kent het wel en zo niet dan ben je een hele keurige georganiseerde mevrouw of mijnheer en is de kans dat wij elkaar kennen niet zo groot.

Op de stort laadde ik alles uit, een grapje met de mannen van de werf, gekleed in hun oranje pakken, en sneller dan verwacht was het klaar. “He Kim, wat gezellig”. Daar kwamen twee vriendinnen samen aangereden. Ook twee drukbezette vrouwen met ieder hun eigen sores en uitdagingen en gelukkig ook een goed gevoel voor humor. De date was snel gepland: over 5 minuten bij de een thuis.

Bij haar thuis laaf ik mij altijd aan de heerlijke sfeer, de gezelligheid, de lekkere dingen en de positiviteit die al door de voordeur straalt als je aankomt. Ondanks een pas geopereerde puber op de bank, een kind in het examenjaar, een man die er vaak niet is, een fijne baan, familie in binnen- en buitenland, de eigen roots aan de andere kant van de wereld en een enorm sociaal leven, lijkt er altijd genoeg tijd te zijn.

Ik zal het illustereren. Terwijl ik aan het barretje in de keuken zit, staat mijn vriendin tegenover me, in die keuken. Ze snijdt uien en paprika’s, in de voormiddag, omdat ze straks een schaal eten brengt naar een wederzijdse vriendin die even wat minder zit met haar gezondheid. Dat de uien aanbranden, is geen enkel probleem, we lachen erom, die twee heerlijke vrouwen en ik. Dan maar zonder ui.

En dan het koffieritueel. De cappuccino van Renee, ik rij ervoor om. Een hoog glas koffie, met liefde gemaakt van de juiste bonen. De juiste melk voor in de melkopschuimer. En dan een volle opschuimer voor 1 glas cappuccino. Met liefde langzaam in het glas geschonken, als ware ze een barista. Als de eerste klaar is, gaat ze kalm door met de de volgende. Intussen grappen we, maakt ze een bak yoghurt voor de jongste, zet de oudste even subtiel op zijn nummer, schenkt de melk met weer evenveel precisie in het tweede glas en trekt dan de voorraadkast open. Tegen de tijd dat de vier soorten koekjes in natuurlijk een heel gezellig schaaltje zijn geschikt, zijn de twee cappuccino’s al op. Dus daar komt ronde twee, terwijl ze voor zichzelf een kop thee maakt.

Bottomline: ik kom zo graag bij haar thuis, omdat ik me er zo welkom voel. En heel stiekem: ik vind het zo heerlijk dat er even voor me gezorgd wordt. Terwijl de vriendschap gelijkwaardig blijft. Dat is niet vanzelfsprekend. Dank je!