Zet je tanden in die HEMA Tompouce

Oke, ik klaag niet zo vaak, maar ik ben moe. Moe van het zorgen, moe van het werken, moe van 24 uur per dag beschikbaar zijn en moe van de constante stromen was, ongevraagde opmerkingen, boodschappen en vragen. Ik ben er gewoon moe van dat t nooit stopt.

Heb ik t ontbijtbrandje geblust, race ik met een bonkend stresshart door de stationshallen naar het vertrekspoor om de trein te missen, tijdens de rit in de volgende trein staat mijn whatsapp op roodgloeiend dankzij een nog niet afgezegde doktersafspraak voor zoonlief, bij aankomst op kantoor blijkt de verwarming het te goed te doen waardoor ik de hele dag zwetend en puffend een nieuwe collega inwerk, terwijl mijn telefoon zeker vijf keer afgaat: kind is ineens beetje depri en heeft psychische ondersteuning nodig en JA MAM DAT MOET NU! Thuisgekomen direct de potten op het vuur, een kind overhoren en oh ja, vergeten mijn broek op te halen bij de kleermaker en oh sorry zoon, al je boxers zijn nog vies, behalve die nu in de droger gaan. Nee, die zijn niet op tijd droog als je over 1 minuut de deur uit wilt.

Ach, het zal wel herkenbaar zijn voor velen. Maar het stopt gewoon nooit en dan wil het wel eens gebeuren dat ik strontsjacherijnig de dag start en mijn kinderen om half acht afblaf alsof ze de pups zijn die mijn zoon nog net niet had meegenomen uit het Spaanse asiel waar hij een weekje stage liep. Onverdiend krijgen ze de wind van voren, briesend stamp ik de deur uit, een huizenhoog schuldgevoel trekt al over me heen als ik de auto instap. Neeeeeee, dit gaat niet goed.

En toch, even kwaad worden lucht wel op. Waarom mogen we die emotie niet hebben? Beschadigen we de tere kinderziel ermee? Ja, natuurlijk, als het structureel wordt wel, tenminste dat denk ik. Maar als je af en toe gewoon echt teveel hooi op je vork hebt, uit je vel springt en vrijwel direct denkt: He, Klavertje, doe normaal, dan kan het wel eens zo zijn dat het een mooi waarschuwingsmechanisme is. Een seintje van jezelf aan jezelf: gas terug, moeders.

Mijn boodschap: wees niet te streng voor jezelf, accepteer dat ook jij af en toe gewoon een rotwijf bent. Of nee, slechte momenten hebt. Dat je je wilt verbeteren en dat je van niets meer houdt dan van die twee draken die je met hun pubergedoe soms knettergek maken. Dat je er gewoon echt alleen voor staat en dat je alleen daarom al een enorme beloning verdient. Zet je tanden in die Hema-tompouce, koop dat jurkje, kom een keer te laat zonder sorry te zeggen, doe je ding. Zorg voor jezelf, een ander doet het niet! En zeg wel even sorry tegen je kids!