We zijn weer terug in de luiers. Oke, puppy-trainingspads. Ja, de marketingfuik rond babies bestaat ook rond honden. Zakken vol speeltjes en als je niet oppast schaf je ook nog een leuk outfitje voor de kleine aan. Waarbij je zelfs kunt kiezen uit een Oktoberfestpakje voor een reutje of een teefje. Ik werd niet goed.
Dus we hebben een hondje. Een pup via Animal in Need in la Linea (zieVakantieinzicht Numero Uno (et Dos): wat je leert in La Linea): te schattig en klein en oh we zitten er nu middenin, in het gelazer met niet zindelijk zijn, moeilijk slapen, piepen als je even naar boven loopt en last but not least: de uitdagende kennismaking met de katten.
De laatste dagen dacht ik veel na over waarom dat hondje er nou precies moest komen. We hadden het er al lang over en de tijd was rijp en de situatie goed. We wilden het graag, hadden het vaak besproken. We wilden het ook graag een fijn thuis bieden.
Maar mag het nog iets eerlijker? Als je gaat scheiden, raak je het deel van je identiteit dat in je gezin zat keihard kwijt. Niet alleen jij maar iedereen is ontworteld en ontheemd. Het is zo rauw, dat verlies. Ga dat maar eens herstellen.
Nu, een paar jaar verder, is er weer ademruimte en minder stress. De gesprekken aan tafel ’s avonds zijn terug, er wordt gelachen en er wordt ruzie gemaakt. We zijn met zijn drietjes meestal net een gewoon gezin. Als gezinshoofd alleen is het soms niet te doen en soms een feest. Langzaam vind je je ritme terug en zijn er steeds meer momenten dat je om je heen kijkt, luistert en denkt: Verrek, we doen het best goed.
En dan komen er vragen: Hoe vorm ik dit gezin verder, hoe geef ik het meer kleur en meer stevigheid? En: hoe versterk ik mezelf?
Het zal wel gek klinken, een ander kweekt herinneringen in de Efteling of neemt de kinderen mee naar een concert. En wij namen een hond. Een als een otter stinkend, over het hek gedumpte pup uit Spanje. Die overal achter me aan drentelt, het schattigste koppie heeft van alle hondjes en zoveel energie vreet dat ik mezelf vanochtend betrapte dat ik me op de wc had verstopt voor haar. 1 minuutje voor mezelf. Terwijl ik dit schrijf ligt ze op mijn schoot te slapen.
Over een paar uur begroet ik twee mooie pubers, de fietsen worden tegen de schuur gesmeten en ze komen de kamer binnengestormd op zoek naar Frost. Onze Frost. Ja, Onze. We kweken niet alleen herinneringen, maar laten onze wortels dieper groeien. Dank je, Animal in Need.
Single Parent Toolbox 