Met het wisselen van de koude winter naar de knisperende lente valt er een zware deken van mij af. Dat het nog steeds bokkenweer is en dat ik al een flinke jas heb uitgedaan door die maandenlange, terugkerende griep staat daar los van. Gevoelsmatig zit ik al in de tuin met een glaasje wit en een tijdschriftje. Ken je dat, dat je het in gedachten al zo lekker voor elkaar hebt, maar in reallife er veel meer moet gebeuren dan je dacht?
Er prijkt sinds vandaag een prachtige, nieuwe tuinset in mijn tuin. Op een schoongespoten hardhouten terras. Leek ook zo easy. Leek! Want de vorst doorkruiste mijn planning. Ik zat al weken klaar met scheppen, groene bak en de Karcher: maar alles bleef werkeloos staan omdat de grond stijf bevroren was en ook ik wil geen ijsbaan in mijn tuin omdat ik koste wat t kost bij -10 de terrasvlonders algenvrij wil maken. Maar mijn handen jeukten. En de leveringsdatum van die tuinset stond vast. Herstel: had ik zelf vastgesteld, want dan kon ik lekker vroeg gaan genieten van het zonnetje. FOUT!
Die dwangmatige prestatiedrang loopt natuurlijk altijd verkeerd af. Waardoor ik weer als een zotteling op een zondag kilo’s aarde stond weg te scheppen, op woensdagavond in het donker een emmer water vol anti-alg het terras inschrobte, met tranen in mijn ogen van de kou een kuub steentjes met een schep overhevelde (achteraf gezien de verkeerde kant op….) en mezelf zo zielig voelde omdat ik ‘altijd alles alleen moet doen’. Daar weer kwaad op mezelf over werd…. Intussen de kinderen opjagend, want ook het huis moest er wel een beetje gezellig uit blijven zien en hup ruim die kamers op en haal de afwasmachine leeg. Tja, het gewone leven rost ook gewoon elke dag weer door, tot mijn grote frustratie, want groots en meeslepend zou het worden maar bleek een discussie in vele varianten over wie de kip van de borden schraapt te zijn.
Waar ik van schrok, was dat ik deze seizoenswissel gewoon geen energie meer had. Echt slecht de winter uit ben gekomen. Ik had geen zin. Het wel allemaal deed maar niet lief was voor mezelf en voor mijn kinderen. Gestresst, gefrustreerd en kwaad was. Omdat ik mijn doelen veel te ambitieus had gesteld. Story of my life: altijd al in positieve gedachten daar (wijst naar de horizon) maar het lijf nog hier. De stapjes ertussen in; tijd, energie, goede zin en overzicht, die heb en zie ik soms niet. Ik ben creatief en zakelijk tegelijk, nuchter en overgevoelig: ja, een vat vol tegenstrijdigheden. Die combinatie hanteren is soms op zichzelf al een uitdaging, maar met veel en hard werken, grote dromen, alles alleen oplossen, het grote ´moeten´ en oh ja, ook nog een paar pubers opvoeden, is het soms gewoon echt lastig.
Maar intussen staat die tuinset er wel. En het terras is schoon. En de aarde afgevoerd. En heb ik op maandag besloten dat we het toilet beneden gaan verbouwen omdat de klusjesman of nu kon of pas na augustus. En ligt het sanitair intussen dus buiten (oh ja, het bouwafvalafvoerstapje even gemist) en komt er morgen een vrachtwagentje de bouwmaterialen afleveren. Die ik gisteren uitgevogeld, besteld en afgerekend heb. Want ook al sla ik soms om me heen, het gebeurt intussen dus wel allemaal. En daar ga ik over een tijdje eens heerlijk van genieten. In het zonnetje, met een tijdschriftje. Of valt er ergens nog iets te doen?
Single Parent Toolbox 
Geef een reactie