Single Parent Toolbox 2.0: Wat nu?

Joh, ik kom er net achter dat ik al twee jaar geen blog meer heb geschreven over alleenstaand ouderschap. Die Single Parent Toolbox blog ligt er maar verlaten bij. Dat is niet zo gek, want de onrust is weg, het leven behapbaar en vooral heel erg leuk. De kinderen werden groter, volwassener. Mijn zoon sloeg zijn vleugels uit en het huis werd leger. Die holle jongenskamer met de restanten van puberzweet keek me iedere keer zo treurig aan als ik over de overloop liep. En dat je dan toch steeds even die deur opendoet om te kijken…. Ineens is daar dus toch de behoefte om te delen over deze nieuwe fase. Dus, ik ga weer beginnen. Een paar jaar ouder, misschien een beetje wijzer (misschien ook niet), vooral heel blij met mijn leven maar ook vol in verandering en met vragen. Waar ga ik heen, wat ga ik doen. Wie heeft mij nog nodig? En waarvoor?

Neeee, ik bedoel dat absoluut niet dramatisch of zielig, hoor. Het eenzame gevoel van de eerste jaren na mijn scheiding heeft definitief plaatsgemaakt voor een gevulde ziel en een rijk leven vol ervaringen. Maar ja, je staat dus wel weer alleen op dat verkeersplein met duizend afslagen en je blijft dus ook je eigen navigatiesysteem. Dus TomTom ik mezelf maar naar de vluchtstrook om het overzicht terug te krijgen. Welkom in de Single Parent Toolbox 2.0: Wat nu?

De vraag dient zich nu ook meteen aan of ik deze fase abstracter ga aanvliegen, misschien wat zakelijker ga schrijven. Minder emotioneel. Past dat misschien beter bij nu, nu alles in mijn leven schijnbaar mooi op de rit staat? Nee, zeker niet! Ten eerste zouden het saaie stukjes worden, alsof je met een drone een filmpje in vogelvlucht maakt en dat is het dan. Kan mooi zijn, maar uiteindelijk hoop je toch dat die drone het lef heeft om naar binnen te keren om zo iets wezenlijks te laten zien. Nee, ook nu zal ik weer putten uit het dagelijks leven. Van de onvermijdelijke test met varifocus lenzen tot de mislukte poging om zonder waterpas een baksteenrood, recht vlak op een witte muur te schilderen (in een matige poging om die puberkamer op te knappen tot een gezellige slaapkamer voor mezelf). Van een stedentrip naar Florence in mijn eentje tot het wel of niet oversluiten van de hypotheek want oh boy, die hypotheekrente stijgt weer en moet ik daar nu iets mee of juist helemaal niet? Over op visite gaan bij je zoon en over die dochter die loskomt maar toch je kleine meisje blijft. Kortom, food for thought over life choices, over het loslaten van alles waar je al die jaren zo aan verknocht bent geraakt, verantwoordelijk voor voelde, je dagen mee vulde, dodelijk vermoeid van raakte maar vooral zo verschrikkelijk veel van genoten hebt. Wat nu?