Alleen ronddobberen in het coronabootje

Ik heb al zolang niet geschreven, maar nu kan ik toch m’n toetsenbord niet stilhouden. Net zo min als mijn kinderen hun monden kunnen houden als ik vanuit huis inbel in een virtuele vergadering. Net zo min als m’n dochter stil kan zitten als ik tracht haar letterlijk bij de les te houden. En net zo min als ik mijn eigen mond kan houden als ik geïrriteerd raak als ze wippend op een eetkamerstoel achter de laptop zit, een stickertje onder die stoel vandaan krabt, in vier verschillende chatprogramma’s vier schoolvakken tegelijk probeert af te werken terwijl naast haar haar telefoon met duizend barsten in het scherm onophoudelijk piept en flikkert. Terwijl ze haar stinkende best doet, dus moeders is onredelijk. Het is duidelijk: Corona is here, in huis. Nee, we zijn niet ziek, maar het is wel ziekmakend als je niet kunt relativeren.

Zo, lekker zwaar aangezet allemaal he?! De sfeer is namelijk prima hier, ik mag echt niet klagen. We zijn gezond en maken er het beste van. Maar er drukt wel een zware last op alle ouders die ineens zonder vast dagritme thuis proberen te werken en leven en dit moeten combineren met de levens van hun kinderen, die ook ineens ‘social distance’ moeten aanhouden en de hele dag thuis zitten.

Alleenstaand ouderschap heeft het voordeel dat je die sores niet ook nog eens hoeft te delen met een andere ouder. De gedachte dat er hier nu nog een volwassene loopt die hetzelfde stopcontact als ik wil gebruiken voor zijn telefoon of laptop of tablet of de gedachte aan een hele dag een vol huis met volwassenen en bijna-volwassenen, een hond en twee katten, thnx but no thnx!

‘Nee, dit is geen vakantie, schatje, aan de slag!”
Maar de andere kant is dus wel dat je zelf weer flink loopt te schipperen. Wie is er ziek, zwak, misselijk of verkouden? Wie heeft wat nodig? Welke school deelt wat en welke actie dien je als ouder te nemen? Hoe zit het met je financiën, blijft dat goed gaan in onzekere tijden (shit, er wordt net een freelance klus afgezegd). En dan zit je dus de hele dag monter naar je computer te kijken, je werk zo goed mogelijk te doen, je begeleidt je kinderen, laat de hond uit, bedenkt hoe je de boodschappen gaat doen straks na vijven, want je bent toch nog steeds wat verkouden. Kaartjes schrijven naar lieve familieleden die het moeilijker hebben dan jij, die vanuit het ziekenhuis de moed erin houden (sterkte schatten, er wordt heel erg aan jullie gedacht hier in Bergen!). Dat nieuws deel je dan weer met je kinderen, even een gesprekje over angst, realiteit en ook meteen maar het belang van school, ‘nee dit is geen vakantie, schatje’. Vragen over het eindexamen waar je zelf ook niet direct een antwoord op hebt. Dus de rust bewaren in je eigen huis. Kalm an.

‘Mag ik even delen?”
Ik ben gezegend met een positieve kijk op het leven. Laat me niet zo snel van slag brengen en ben niet angstig aangelegd. Maar volcontinu alles op je schouders in Coronaworld niet altijd een feestje. Mag ik even delen?

Nee!
Ehhhh, nee, eigenlijk niet. Want huppekee: de winkels zijn vol, er is genoeg pleepapier, we leren iedere dag over nieuwe manieren om op afstand met elkaar te werken en leven, ik heb het idee dat iedereen een beetje liever voor elkaar is. Tel je zegeningen zolang je zelf of je lieverds om je heen niet direct zwaar geraakt worden door dat rotvirus. Heb vertrouwen dat we er heus weer vanaf gaan komen. Laten we bovendien van het Coronaschuitje maar een gezellig bootje maken. Met oog voor elkaar.

Dus voor al die single parents om mij heen: jullie zijn kanjers!