Even in een notendop: mijn vakantie werd geen vakantie maar een aaneenschakeling van ziek zijn met een ziekenhuisopname als hoogtepunt. Nu, een maand later, werk ik halve dagen, heb ik nog pijn en wordt er nog onderzocht wat ik precies mankeer. Ik zal je de details verder besparen.
Wel interessant is hoe je het aanpakt als je uitvalt, terwijl je natuurlijk niet kan stoppen met het moederschap. Nu heb ik gelukkig pubers en geen peuters, dus ze zijn zelfstandig genoeg: ze kleden zichzelf aan, fietsen naar school en hebben opportuniteit ontdekt als manier om te laten zien dat ze alles kunnen als ze het echt willen.
De opmerkingen van vrienden, familie en andere bekenden zijn niet van de lucht: “Oh, kan je niet lopen, bukken, tillen? Dan doen de kinderen dat toch even?” De kinderen zelf zijn ook duidelijk: “Mam, je gaat geen boodschappen doen en wij tillen alles voor je.” Het lijkt wel een droom. Heb ik me al die jaren voor niets uitgesloofd? Alles gedaan terwijl de slaafjes op de bank zaten te kijken naar die zwoegende vrouw in de keuken?
Nee, de realiteit is toch iets anders. Die kids leiden hun eigen leven. Zijn overdag op school en ’s avonds naar sport, aan hun huiswerk, boven ‘aan het chillen’ of hebben met vrienden afgesproken. Het scenario ‘wij tillen wel’, geldt alleen als ze er zijn en…… als ik het vraag. Kijkkkkkkk, daar ligt ie op tafel, de confrontatie met mezelf. Om hulp vragen, oei, da’s niet m’n sterkste kant. En nu moet het. En nu doe ik het. Het brengt mooie inzichten:
- Zoonlief is beresterk, hij kan mij zelfs optillen en naar de EHBO begeleiden
- Zoonlief weet nu hoe de wasmachine werkt
- Dochterlief is ook sterker dan verwacht en sjouwt met gemak de weekboodschappen naar binnen, gooit haar fietskrat en bagagedrager vol en fietst alsnog in een rechte lijn naar huis
- Kinderen zijn gewoon aartslui en als je het ze niet vraagt gebeurt het ook niet
- Het heeft geen zin om met zelfmedelijden gevuld te gaan zitten zuchten en wachten tot er iets gebeurt
- Schreeuwen heeft tot gevolg dat je schor wordt en niet dat er iets gedaan wordt
- Als je een vraag stelt, houd er dan rekening mee dat een keer niet genoeg is
- Twee keer ook niet
- Maar na een paar weken volhouden komt er een kentering, het lijkt of dingen wat gemakkelijker uit zichzelf gedaan zijn.
Kortom: (blijven) vragen, geduld hebben en ineens heb je twee perfecte exemplaren in huis. Nou ja, bijna dan. Maar dat is een ander blogje.
Single Parent Toolbox 
Haha het klinkt allemaal zo bekend in de oren. Gelukkig maar Kim dat je zo nu en dan toch 2 kanjers van pubers in huis hebt. Ik hoop dat het snel beter gaat met je X
LikeLike