De traan achter je zonnebril – #nofilter

We schrijven een jaar verder. Een jaar voorbij, weer laaf ik mij aan de heerlijkheden in het zuidelijkste puntje van Spanje, weer met mijn twee prachtige kinderen en weer realiseer ik me dat ik mijn zegeningen moet tellen. Het leven lacht me toe, de seinen staan op groen en niets houdt mij tegen. De clichés vliegen je hier om de oren, ik word er zelf een beetje misselijk van.

Vorig jaar schreef ik wat melancholiek over de eerste keer dat ik moest nadenken over uitgaan en over de tijden waarop ze thuis moesten zijn. Over de lichte paniek die op me neerdaalde toen dochterlief in haar mooiste jurk als een hinde over het resort dartelde, totaal onwetend van de blikken van jongens zeker drie jaar ouder dan zij. Over mijn zoon die besloot zijn krullenbos af te scheren om tijdelijk met de uitstraling van een hooligan door het leven te gaan. Over de zomercocktail die bitterzoet was, gevuld met herinneringen aan schepjes in het zand en kliedergezichtjes vol softijs.

Oh, hoe die herinneringen dit jaar nog verder zijn afgezakt en oh hoe dat snijdt door mijn ziel (de vakantie is net begonnen, ik moet nog een beetje ontladen). Ik geniet van die grote kinderen, de gesprekken en de lachsalvo´s omdat ze nu eenmaal gezegend zijn met een scherp gevoel voor humor, waarbij mijn zoon inmiddels ook de timing van de grap heeft geperfectioneerd. De discussies aan tafel gaan over van alles, ze zijn geïnformeerd en, hoewel nog behept met de zwart-witte pubergeest, in staat om hun punt met mooie argumenten te verdedigen. Ja, ik geniet ervan, ze groeien en ze bloeien.

Maar het wringt ook. Dat mooie kind, ik zie hem kruipen in zijn romper over het Spaanse gras, maar in plaats van een schone luier klinken we met onze glazen en geef ik hem een toast op het leven. Intussen houd ik hem als een arend in de gaten, want een biertje vind ik sinds kort oké (je groeit erin), maar ik zie hem in mijn ooghoek ook een Sprite inschenken. Een Sprite….. ja, met de helft Wodka. Nee, daar beginnen we niet aan, vriend. Hup, in een minuut tijd van gelijkwaardig gesprekspartner naar de opvoeder die je juist in die puberfase moet zijn. Je zou van minder schizofreen worden.

En die dochter, het onzekere en onhandige meisje van de afgelopen jaren, vaak vechtend tegen zichzelf, ze heeft zoveel talenten die langzaam zichtbaar worden. Ze kan zingen, tekenen, spreekt met vriendinnen als een afgestudeerd psycholoog en steekt mij altijd weer aan om te blijven creëren. Een inspiratiebron in huis, wat een zegen. Maar dit kind had mij zo nodig, zo lang en zo heftig. En nu ontpopt ze, haar vleugels spreiden zich en ze vliegt, hoger en hoger. Ze kruipt nog steeds tegen me aan, maar kan een halve minuut later met een kwaaie stem uithalen. Ze maakt zich los van mij, haar moeder. En dat is goed, gezond en heel, heel positief.

Maar potver, het doet soms gewoon pijn en er is geen ontkomen aan, #nofilter heeft ineens een andere betekenis. Want dan lig je daar op je zonnebedje, in de factor 30, alleen met je gedachten over waar je zult staan over nog maar een paar jaar als ze hun vleugels tot een maximum gestrekt hebben. Met een traan achter je zonnebril.