Een lesje van de fietsenmaker

Openminded, zo zie ik mezelf graag. Tot ik in de trein afkeurend zit te kijken naar een vent op de stoel tegenover me, zijn voeten iets te dicht bij mijn moeie, ingetrokken benen (dat is al irritant, maar ja, twee lange Hollandse types) die om vijf uur een blikje Warsteiner opentrekt. Hij zit te genieten, ik zit af te keuren. Als hij dan langs mijn benen moet om het blikje in het veel te kleine en volle prullenbakje te proppen, erger ik me kapot. En kan nergens anders meer aan denken. Pas voorbij station Casticum bedenk ik me dat ik degene ben die echt heel stom doet. Ik glimlach naar hem, we maken een kort praatje. Uiteindelijk blijkt hij gewoon een prima vent, met een drankprobleem als je het mij vraagt, maar dat is niet mijn probleem en hij doet niemand kwaad. Lesje weer geleerd.

Waarom zeg ik dit? Ik wil door naar dat openminded zijn. Open staan voor anderen. Dan maak je mooie momenten mee. Zo heb ik een oude, groengele fiets op Amsterdam CS staan. Dat schatje brengt mij dagelijks van het station naar mijn werk in De Jordaan. Een fijn ritje door de veel te drukke stad, het verzet de zinnen en geeft me het gevoel dat ik leef. Heerlijk, ik hou van dat barrel. Tot je trapper los zit, je eigenlijk al laat bent en je snel naar huis wilt: er moet gekookt worden, dat laatste Franse proefwerk moet worden overhoord en het is echt de aller- allerlaatste van de proefwerkweek waar alles van afhangt: wel-of-niet-over-2017. Had ik al gezegd dat de BTW-aangifte er nog uit moet? Dussss. Reden genoeg om te vloeken, te haasten, flink naar mijn navel te staren en oh oh wat zit het me toch weer tegen te denken. Maar nee!

Na langs twee gesloten fietsenmakers te zijn gestept (ik kon inmiddels niet meer fietsen), arriveerde ik op Amsterdam CS. De trein vertrok op het moment dat ik aankwam, er hielp nu geen lieve moedertje meer aan. Ik stapte de fietsenstalling bij het CS binnen, ik dacht dat daar ook een fietsenmaker zat. En ja hoor… en wat voor een.

De liefste man op aarde. Hing mijn fiets in de takels, drukte op de UP-knop, daar lierde hij mijn groengele maatje omhoog en met een professioneel oog keek hij naar mijn fiets. ‘Hij is wel erg oud he’ en ‘Nou, dat je het hier al zolang mee volhoudt’. Maar ook: ‘Hoe gaat het met je vandaag en ‘Wat heb je mooi weer meegenomen’. Langzaam maar zeker ontvouwde zich een mooi gesprek. Terwijl hij met sleutels en schroevendraaiers bezig was, hadden we het over koetjes, kalfjes en het leven. Dat iedereen zo’n haast heeft en zijn fiets in die stalling smijt, langs hem heen rent om de trein te halen en soms het stallingsgeld in muntjes voor hem neergooit. Maar ook dat er hele leuke mensen langskomen, die lachen en een praatje maken.

Voor ik het wist daalde mijn fiets weer af naar straatniveau. Trapper vast, ongevraagd was de remkabel gecontroleerd en de ketting gesmeerd. Toen ik vroeg: ‘Hoeveel krijgt u van mij?’ was zijn antwoord: ‘Jouw glimlach is genoeg. Ik zag dat je druk was en toch tijd maakte om met mij te praten. Dat je druk bent in je leven en je kinderen het beste wilt meegeven (ik had hem verteld over het koken en het overhoren). Jij hoeft mij niets te geven. Geef maar aan je kids.’ Hij zei drie keer GEVEN in 30 seconden! En toen kwam het klapstuk. Deze man, die ik niet kende, gaf mij een mooi compliment. Hij zei: “Jij hoeft je helemaal geen zorgen te maken over je kinderen. Met jou als voorbeeld komt het zeker goed.”

Ik groeide drie meter. Wat een heerlijke ontmoeting. En dat die man niet weet dat ik ook wel eens gruwelijk sjacherijnig ben, dat ik plotsklaps uit kan vallen als Donald Trump tegen CNN, dat ik soms opga in mijn eigen bestaan en niet meer om me heen kijk; deze ontmoeting steek ik lekker in mijn zak.

Even omhoog kijken, niet alleen op je schermpje naar je virtuele navel staren: er is een hele wereld om je heen. Zo wil ik in het leven staan. Met mijn kinderen.