Killergriep, 24/7 motivatie en de Man des Huizes

Zooo he, die griep. Die griep is heftig! Geniepig. Pakt je op je zwakst. Trekt je leeg tot je niets meer kan en maakt je dan af. Ja, echt! Ik was een schim van mezelf, een zielig hoopje mens zonder energie. Ook was ik een emotioneel wrak en lag ik de hele dag voor de TV. De emoties liepen op bij TV-programma’s als Say Yes to the Dress en Keeping up with the Kardashians. Zo erg was het dus. Want, beschamend maar waar: ik huilde toen Kim vertelde over de overval in Parijs en bij Randy die zich liet gaan bij de celebrity-au pair die, al trouwjurken passend, haar moeder, oma en zusjes na lange tijd weer zag. Bij het bekende Do you Say Yes to this Dress hield ik het echt niet meer droog. Even voor de record: ik ben best een jankerd, bij een mooie film of een goed verhaal laat ik me wel gaan, maar bij dit soort onzin voert de nuchtere West-Friezin in mij normaal gesproken de boventoon. Kortom, Griep was onder mijn huid gekropen en had mij flink te pakken.

Tegelijkertijd is er dat hondje. Dat nog iedere nacht een paar keer wakker werd, niet zindelijk was en de basiscommando’s nog niet kende. Waar je echt een hele kluif aan had. Met je zieke kop ’s nachts om vier uur eruit met dat beest is gewoon echt niet fijn. Natuurlijk vergeet je het poepzakje waardoor je na afloop, met je brave burgergedrag, met een zaklamp terugloopt door de vrieskou om die drol te zoeken en alsnog op te ruimen. Nee, ik was er slecht aan toe de afgelopen weken.

Weet je, dat overkomt iedereen en het gaat ook weer over. Dat is best te relativeren. Maar dat is gewoon niet altijd zo gemakkelijk gezegd als gedaan. Helemaal niet met twee kinderen die ook moeten slapen en die je niet ’s nachts wakker wilt maken omdat je tijdens dat teruglopen grandioos in de drol van de buurhond ging staan en al die bende natuurlijk op de mat terecht kwam en je dus om kwart over vier met bleekmiddel en een harde borstel op je knieen de mat afschrobt voor de schijt van een hond die niet van jou is. Jaja, zielig he.

Ach, op zijn hoogst heel irritant. Maar ik vond het echt verschrikkelijk. En niemand die even zei: “Joh, kop op, dit gaat wel weer over.” Nee, alle motivatie moet 24/7 uit jezelf komen en dat vond ik gewoon een dikke, vette opgave de afgelopen weken.

En toen, toen kwam die zestienjarige puber van mij een paar dagen later toch even geweldig om de hoek. Hij keek me eens goed aan en zei dreigend: “En nu ga jij naar boven. Je gaat slapen en ik doe die hond vannacht en morgenochtend.” Ik sputterde nog even tegen, maar zijn ogen duldden geen tegenspraak. Joh, wat was ik opgelucht toen ik de volgende ochtend iets frisser dan de dagen ervoor naar beneden kwam, de hond was alweer door zoonlief uitgelaten en de sfeer zat er lekker in. Mijn moraal weer opgepept.

Zie je, alles is relatief. Ook de mythe dat je als ouder altijd alles bij je kids moet weghouden. Ze voelen je haarfijn aan, zoveel is duidelijk. En mijn zoon was de Man des Huizes en dat was voor hem ook goed. En sindsdien luistert die hond heel goed naar hem. Daar is die griep dus ook goed voor: stapje terug en dan meteen twee passen vooruit.