Als de Sahara op de Drunense Duinen gaat lijken

Het is lente. Ik zie tijdens het rondje ’s ochtends met de hond overal fris groen, bloemen langs de weg, jonge dieren (veel kalfjes!). We hebben er weer zin in: in het leven in het algemeen. Alles is lichter en gemakkelijker. Zo ervaar ik het in ieder geval. Want veel is niet veranderd, ik werk nog steeds evenveel (zelfs nog meer dankzij een flinke freelance job erbij), heb nog steeds twee kinderen die al puberend een beetje positief door het schooljaar heengejaagd moeten worden en ik ambieer nog steeds een vol sociaal leven. Ik heb ook nog steeds twee warme lieve families waar ik aandacht aan wil besteden en de week heeft maar zoveel uren. Maar het lijkt wel wat anders te lopen nu. Alsof de deken eraf is, de gordijnen open zijn en he, geen vitrages meer! Wat is er gebeurd?

Niets specifieks, lijkt het. Ik kan geen moment aanwijzen waarop ik dacht: ‘he, ik voel me lichter’. Nee, het proces van scheiden, vallen, opstaan, opnieuw beginnen, doorzetten, huilen, hysterisch lachen, diepe eenzaamheid en dat alles steeds weer opnieuw, lijkt een nieuwe fase te zijn ingegaan. Is het gewenning, acceptatie of inzicht? Dat je niet altijd maar hoeft te knokken? Dat je om je heen kunt kijken tijdens het eten en je mooie kids aan tafel ziet zitten, omgeven door rotzooi. Maar dat je dus echt naar je kids kijkt en eens een keer niet naar de rotzooi? Dat je het mooie ziet in plaats van het lelijke? Kan het zijn dat ik de tunnel uit bent?

T zal een proces zijn. Goed en slecht wisselen elkaar af, dat is het leven. Maar specifieker in mijzelf ervaar ik iets wat ik heel lang niet voelde. Het gejaag is minder, het gevoel van niet goed genoeg zijn verdwijnt. Ja, eigenlijk raakt het constant overleven en met kunst- en vliegwerk tot ontspanning komen naar de achtergrond. Zal het zo zijn dat nu, na vier jaar, ik weer vanzelf blijer in het leven sta? Vanuit mezelf, zonder factoren van buitenaf?

God sta me bij. Want als ik mijn energie richt op de goede dingen in het leven, dan lijken de Alpen op de Ardennen, de Sahara op de Drunense Duinen en ondoordringbare jungles op het Heilooer Bos. Dan kan ik alles. Ja, het is tijd om het knokken los te laten. En wel bewust, want ik weet inmiddels niet meer beter. Maar het hoeft niet meer. Ik verdien mijn geld, heb een huis, de kinderen doen het goed, ik heb lieve mensen om me heen, barst van de ambitie (nog even kanaliseren:-)) en heb zin in leuke dingen. Ik schrijf weer.

En ja, nu ik hierover schrijf weet ik ineens wel hoe ik tot dit inzicht kwam. Het was op het moment dat ik ook voelde dat ik het nu oke vind om alleen te zijn. Geen gejaag, getinder, niet op zoek, geen gedoe. Het steeds maar overheersende eenzame gevoel was ineens weg. En kwam niet terug, al weken niet.

 

Potverdikkie, en nu? Nu lekker de zomer tegemoet, hup, het strand op. De rest komt vanzelf.