Als werkende single parent loop je de hele dag tegen logistieke probleempjes aan. Op alle gebieden dus: van zware boodschappen sjouwen tot vuilnisbakken buiten zetten, van seks zonder vaste partner tot gesprekjes met docenten tijdens schooltijd (= werktijd). Wij zoomen nu even in op de APK.
Mijn auto moest op donderdag gekeurd worden. ’s Ochtends brengen, ’s middags halen. Simpel, toch? Maar waar een stel samen even de auto naar de garage brengt, is dat voor mij een bijna militaire een-vrouws operatie. Vooral als je er even niet zo lekker in zit, kan het een heisa worden. Ik zat mezelf heerlijk in de weg en liep keihard tegen de logistiek aan. Ik had de volgende uitgangspunten:
Aanvang werk: 09:00 uur, locatie werk: hartje Jordaan, Amsterdam, reistijd van deur tot deur: 1 uur en 15 minuten. Burgerlijke staat: alleenstaand.
Om bij de garage te komen, moet ik, duhh, met de auto gaan. Dan sta ik daarna zonder vervoer naast het kleine benzinepompje dat bij de dorpsgarage hoort. Het lijkt daar de pomp van Roald Dahl’s Daantje de Wereldkampioen wel (die vader van Daantje, oh, zo’n leuke man, wat een schatje en nog avontuurlijk en een beetje stout ook. Helemaal mijn type, oh ik dwaal af…). Dus, dacht ik: ik rij er de avond van te voren heen, vraag mijn zoon om er naartoe te fietsen, samen rijden we op zijn fiets terug naar huis en op donderdagochtend pak ik de fiets naar de garage, geef de autosleutels af en fiets naar het station in Alkmaar. Volgens mijn rekensommetje kom ik dan een kwartier tot een half uur te laat op kantoor. Prima plan, niets meer aan doen.
Maar toen werd het gedoe. Want de dag erna dacht ik ineens wat anders: ik rij donderdagochtend met de auto naar de garage, laat hem daar achter, loop naar de bushalte en pak de bus. Handiger voor zoonlief, hoeft hij zijn ouwe moeder niet achterop te nemen. Zeker een half uur te laat op kantoor en op de terugweg zeker niet voor zeven uur thuis, want een slechte aansluiting tussen trein en bus. Hmm, geen fijne optie, maar wel mogelijk.
Voel je het een beetje, de chaos die het werd in mijn hoofd? Ik schaam me er gewoon voor. Ik, vrouw van de wereld, lekker zelfstandig, mooi, slim, draait haar hand nergens voor om, maar krijgt een eenvoudig logistiek probleempje niet opgelost. Volgende gedachte: waarom is er niemand die dit voor mij regelt of op zijn minst even meedenkt?
Goed, toen werd het woensdag, de dag voor de keuring. En het werd acht uur, negen uur, tien uur. ’s Avonds dus. Ik deed niets, schakelde niet. Vroeg lafjes om half elf of mijn zoon me nog even wilde helpen, de auto naar de garage en samen terug op de fiets. Om half elf nog! Dat kind moet slapen. Maar hij zat ook nog te gamen met zijn oom in Spanje, een lol hadden ze samen joh, vooral toen ik die vraag stelde.
Goed, uiteindelijk werd het helder. Met mijn dochter heb ik mijn fiets in de auto gehesen, looiig en zwaar want het is een stevige opoefiets met een flinke krat voorop en mijn autootje is heel klein. Krasje op de auto en er zijn ergere dingen. Opgelost. Bijna….
Want wanneer haal ik die auto weer op? En hoe kom ik dan bij de garage? Zucht.
Geen zorgen, het is natuurlijk opgelost: ik ben op vrijdagochtend gaan lopen, de auto is goedgekeurd, de rekening betaald (altijd een tegenvaller) en ik rij weer als een zonnetje.
Bottomline: ik ben heel slecht in het vragen van hulp (zie Zelf Doen). Want ik denk dat er best wel iemand bereid was geweest om mij even een slinger te geven naar die kleine, gezellige dorpsgarage waar ik altijd even de geur van mijn jeugd opsnuif (benzine, smeerolie, banden) en waar die heerlijke vader van Daantje op mij wacht en al mijn logistieke probleempjes oplost.
Single Parent Toolbox 
Geef een reactie