Dwars door het vangnet van je eigen stoerheid

Daar zit je dan, met je liefdesverdriet. Tranen in je bed en vooral niet boven de pannen tijdens het koken, niet zo leuk voor je kinderen. Hoe je je best ook doet, een verkering in combinatie met alleenstaand ouderschap is echt niet gemakkelijk. En als t dan lijkt te lukken, dan is de pijn van een onverwachte breuk misschien nog wel iets erger dan anders. Want je durfde weer te geloven in de liefde, je was voorzichtig bezig je kinderen te laten wennen aan een nieuwe man, stap voor stap, echt heel voorzichtig. En dan nog voorzichtiger. Maar achteraf heb je dan toch spijt, ze hadden die gast (ja, ik ben nog flink kwaad) beter nooit kunnen ontmoeten.

Want dit is het dilemma: als je te voorzichtig bent, komt de liefde nooit voorbij. Als je te snel bent, dan raken je kinderen uit t lood en kunnen gekwetst raken. Bovendien, te snel betekent ook meer kans op dat t misloopt. Dus je doet voorzichtig, het vraagt grote inspanning van beide kanten. Pas dit even in in een verliefdheid waarbij je het liefst nonstop samen bent, maar waarbij de realiteit is dat je elkaar heel weinig ziet en vooral telefonisch spreekt, de hele dag appt en hartjes stuurt, zegt dat je hem mist en hij jou. Dat je deze fase overleeft zegt heel wat.

Je gaat voorzichtig een nachtje samen weg (je regelt de opvang van de kinderen, ook niet voor iedereen even makkelijk) en komt met een grote glimlach terug, het volgende uitje al in het verschiet. Na het afscheid loop je een kleine kater op, ineens zit je weer in je eigen, kleine leven, weg van de romantiek, vol in de zorgtaken en morgen weer vroeg de wekker en naar je werk. Boem, van minnares naar moeder in no-time. Andersom is echt minder lastig.

En dan de puberleeftijd. Kinderen hebben een stem, dus je bent nog best zenuwachtig of jouw kritische kroost hem leuk vindt. De eisen vallen oppervlakkig gezien wel mee: “Mam, hij had hele vieze patta’s” (dat is positief dus). Maar nu t uit is zijn ze onverbiddelijk: “Mam, t leek een leuke man, maar hij moest t echt niet wagen jou pijn te doen. Dus ik vind hem nu echt heel stom.” Gotta love them! Maar even terug naar hun mening. Je neemt ze serieus en dus is die belangrijk. Je beweegt je daarmee op het hoge, dunne koord, voetje voor voetje naar de overkant. T moment dat hij t uitmaakt, halverwege dat koord, donder je naar beneden, dwars door het vangnet van je eigen stoerheid. Want wie troost jou als je ’s avonds in je bed ligt? Precies, niemand.

Wat goed dat hij nog bij lange na niet volledig in mijn leven was geintegreerd, dan hadden de kinderen nu ook verdriet. Blij dat ik zo voorzichtig was. Nou, hoera.