Hoe gaat het met je?

‘Hoe gaat het met je?’ Zo’n zinnetje waar allerlei antwoorden bij passen. De gemakkelijke: ‘Ja, goed, dank je.’ De onverwachte: ‘Nou, echt zwaar beroerd, heb je even?’ En die van mij: ‘Ja, goed. M doet examen, die moet er nog wel even aan trekken dit trimester, S is heel blij in Utrecht, joh, die is echt volwassen nu, woont zelfs samen.’ Herkenbaar? Dat iemand aan jou vraagt hoe het gaat, en dat je vertelt hoe het met je kinderen gaat?

Ik betrap mijzelf hier dus echt vaak op. Ik vind dat zo stom. Want als iemand wil weten hoe het met mijn kinderen gaat, dan vraagt ie wel: ‘Hoe gaat het met je kinderen?’ Waarom doe ik dit? Het simpele antwoord? Ik weet niet meer beter.

In al die jaren van zorgen, buffelen, werken, nog meer werken en nog meer zorgen, heb je helemaal geen tijd om te denken over hoe het met jezelf gaat. Het leven was toch wel meer overleven en de kinderen stonden centraal. Hoewel ik altijd met heel veel plezier naar en van mijn werk ging, veel vrienden had (en heb), had ik echt niet de energie om te voelen hoe het nou echt met mijzelf ging. Ja, meestal goed en soms slecht. Dan was het even janken en door. Geen tijd, geen energie, er was altijd wel een brandje te blussen en vooral: iemand anders die belangrijker was. En nu ben ik zo geconditioneerd, dat als ik de vraag krijg hoe het met me gaat, ik vertel hoe het met mijn kinderen gaat. Ik Pavlov mijzelf met verve door het ritueel van de ontmoeting.

Confronterend, want echt, ik heb een leven. Een fijn leven. Ik onderneem, ik werk, ik ga uit, ik lach, ik creëer, ik word gezien. Behalve door mezelf. Nog steeds. En ook al heb ik meer tijd en is het grote Moeten eraf, kennelijk voelt het nog steeds raar om over mezelf te praten. Hoewel dit stukje heel veel Ik bevat. Maar dat heb ik zelf dan weer door, dat telt misschien niet?

Dus moet de vraag gesteld worden: ‘Wat gaan we hieraan doen?’ Misschien kunnen we afspreken dat als je me tegenkomt en we raken aan de praat, je aan me vraagt hoe het met me gaat. En dat ik dan niet vertel hoe het met mijn kinderen gaat, maar met mezelf. En dat jij mij erop wijst als ik het toch doe. Maar maak je geen zorgen, de kust blijft veilig, want het ‘Beroerd, heb je even?’, zul je uit mijn mond niet snel horen. Maar dat is een ander verhaal.