Klapschaats

Ik kijk erg graag sport. Vier sporten om precies te zijn: tennis, voetbal, rugby en schaatsen. Dit laatste is op dit moment volop te zien, ik word verwend met Worldcup wedstrijden, WK’s, NK’s, lange afstanden, sprints, de medailles van Schouten en de tranen van Leerdam. Ik geniet en nog beter, ik geniet samen. Tegenwoordig samen met mijn dochter, want mijn zoon woont al op zichzelf, hij ligt ’s avonds niet meer naast me op de bank onder een dekentje met een kop thee en een rol cokosbiscuit.

Maar goed, wij kijken dus graag naar schaatsen. De oorsprong ligt bij de opa en oma van mijn kinderen, bij hun stond in de winter altijd het schaatsen aan, te beginnen in oktober, eindigend in maart. Bijna als behang, de kinderen speelden er omheen terwijl wij bij een Nederlander aan de start joelden, aanmoedigden en grote emoties voelden bij zowel de winst als het verlies.

We luisteren nu met zijn twee naar Ireen Wüst, die tegenwoordig commentator is, kijken naar het korte interview met een blije Roest na zijn koningsrit en leren over laag- en hoogbanen, zamboni’s, het belang van een snelle start, rondjes onder de 30 blijven rijden en over de effecten van griep en jetlag. We klappen wat af, de klapschaats heeft bij ons een andere betekenis dan die schaats die in de jaren ’90 ineens enorm populair werd. En ja, ook de materiaalkeuzes, pakken, ijzers en brillen analyseren we en we schuwen ook het mode-advies niet: “Dat rare touwtje om de pakken van de Canadezen, dat mogen ze volgend jaar wel laten, mam.”

Als we een uitzending hebben gemist dan kijken we de volgende dag weer niet, nee, we spoelen eerst terug om de vorige dag te bekijken, waardoor we vervolgens weer een dag missen en dus alles te laat kijken. Zo kan het zomaar woensdagavond zijn waarop we de laatste wedstrijden hebben bekeken. Kan helemaal geen kwaad, want we kennen toch niemand die dit met hetzelfde enthousiasme kijkt, dus het gevaar van spoilers is verwaarloosbaar, zolang we maar niet in de supermarkt door het sportkatern van de Telegraaf bladeren en juist wel het sportnieuws mijden.

Maar bovenal: wat geniet ik van het samen genieten: van die mooie sport en alles wat daarbij hoort. Dus nog even de laatste wedstrijden van het seizoen meepakken en dan is het weer voor een tijdje afgelopen. Ik ga snel op zoek naar een nieuw excuus om gezellig samen op de bank te blijven liggen onder dat dekentje. Is het tennisseizoen alweer begonnen?