Groeipijn

Kinderen worden niet zonder slag of stoot volwassen en ouders laten niet zonder slag of stoot los. Zet die twee ingrediënten samen in de keuken en je hebt een recept voor gedoe te pakken. Zo ook in mijn keuken. Vraagt mijn dochter om ruimte, sta ik nog met twee benen in de zorgmodus. Zet ik stappen met een focus op mijn eigen leven, sta ik toch haar bed weer op te maken, mopperend over de rommel. Touwtrekkerij zonder intentie.

Je begrijpt, het stormt af en toe hier tussen onze vier veilige muren. Ik noem het een storm van liefde, we houden van elkaar, laten elkaar meer en meer los, maar willen tegelijkertijd alles vasthouden. En nee, dat vind ik niet eenvoudig. Het zit in kleine dingen. Zoals mijn zieke zoon in Utrecht, bibberend van de koorts in zijn bed maar zijn moeder even bellen? Nee hoor, hij redt het zelf wel en ik hoor het als hij al lang en breed weer beter is. En ja, natuurlijk, dat is niet gek. Maar mijn moederhart was graag even die kant op gegaan om hem op te halen en thuis, ehhhh, ik bedoel bij mij thuis, te vertroetelen.

Of deze: van de zijlijn bekijken hoe ze iets regelt, waarvan ik dan denk: hmm, dat kan ook anders, beter, efficiënter, handiger. Mond houden, toch iets zeggen, alleen het oordeel komt over en voor je het weet slaat de vlam in de pan. En logisch ook, laat het kind het zelf organiseren, op haar eigen manier. Back off, moeders!

Gelukkig blussen wij onze brandjes altijd heel snel, maar ze geven wel een helder signaal af. Wederom het bekende signaal dat het tijd is. Tijd voor mij om terug te trekken. Tijd voor hem en haar om voorwaarts te gaan. Maar zolang we nog in diezelfde keuken staan, vind ik dat helemaal niet zo gemakkelijk.

Loslaten gaat niet over steeds meer je eigen ding doen, het gaat over je oude rol vervangen door een nieuwe rol. En die nieuwe rol, daar moet je in groeien. Voorlopig hebben we dus groeipijn. Ik dacht dat die tijd voorbij was:-).