Keuzestress

Mijn dochter heeft een tussenjaar. Net geslaagd na 7 jaar geploeter op het VWO, nog geen idee wat ze wil gaan studeren. Nou ja, ideeën genoeg, maar nog niets concreets. Dus nu is het plan om te werken, geld te sparen en in Italië een talencursus te gaan doen in het voorjaar. Of naar Engeland en daar alle boekwinkels bezoeken. Of, of, of. Ze is er behoorlijk rustig onder, ik zie geen greintje keuzestress. Dat gaat wel goed komen. Eerst maar aan het werk, daar begint het.

Maar intussen leek ik wel last te hebben van keuzestress. Want, wat zou ik de komende tijd allemaal gaan doen? Ik heb zoveel plannen, zoveel ideeën. Ik wilde naar Italië. Ik wilde naar Florida om de lieverds te bezoeken waar ik 25 jaar geleden een tijdje heb gewoond. Ik wilde een intellectueel reisje maken naar Griekenland. Ik wilde een ander huis. Ik wilde, ik wilde, ik wilde en ik hoefde alleen maar te kiezen.

En toen sloeg de realiteitszin toe. Oorlog dichtbij. Rente omhoog. Inflatie. Hogere rekeningen en ineens 30 cent extra voor een potje pindakaas, 50 cent voor een doos eieren. Verdubbeling van de energierekening. Tot overmaat van ramp hield mijn auto ermee op en de rekening laat zich raden. Wat nou: ik wil?

Want het liegt er niet om hoor, op 1 inkomen rondkomen in deze onzekere tijd. Met een studerend en een thuiswonend schatje. Ik ga dan ook eerst maar eens een tijdje op mijn handen zitten. Geen geld uitgeven aan onzinnige dingen. Geen andere hypotheek. De was ophangen in plaats van in de droger. En dat zijn geen kleine en grote maatregelen om iets opzij te kunnen zetten, nee, dat zijn maatregelen om rond te blijven komen.

En dan krijg ik zo’n gedachte. Want hoe zit dat met die alleenstaande ouders die er minder goed voor staan dan ik? Die aan het kortste strootje hebben getrokken? Die al elke euro moesten omdraaien, maar nu bij iedere stap die ze in de Aldi zetten denken dat het pas de tweede week van de maand is? Je hoort ze weer niet he? Maar ze zijn er wel en ze hebben het zwaar.

Dus toen het heel eventjes voelde alsof ik vijf jaar terug in de tijd ging en ik ‘weer niet kon doen wat ik wilde’, toen vond ik mezelf zo’n verwende hork dat ik besloot om mijn zegeningen weer te tellen. Mijn huis is fijn, mijn mogelijkheden nog altijd legio en hoera, ik heb geen keuzestress!