50!

Tien jaar geleden werd ik 40. Tien jaar geleden! In die jaren is er zoveel gebeurd. Alles veranderde. Mijn burgerlijke staat, mijn adres, mijn baan, een deel van mijn vriendenkring. Er kwamen mensen bij, er vielen mensen af. Mijn lieve families bleven, god wat een toppers, stuk voor stuk. En ook de twee pilaren van mijn bestaan die bleven. We hebben het hier natuurlijk over mijn kinderen.

Terugkijken stemt vaak tot melancholie. Zo schreef ik vorige keer nog over een badpakje en de bijbehorende sentimentele gedachten. Maar terugkijken op de afgelopen tien jaar stemt mij helemaal niet melancholisch. Ze waren zwaar, mooi, geweldig, verschrikkelijk en vooral bijzonder tegelijk. Het waren de jaren waarin ik me losmaakte. De jaren waarin ik mezelf terugvond. Een simpel voorbeeld: na mijn scheiding ging ik ineens ook weer de maaltijden koken die ik ook kookte toen ik nog geen twintig was. Er was geen enkele reden om dat de jaren ervoor niet te doen overigens, maar kennelijk groei je ergens in, pas je je aan en voor je het weet ben je jezelf kwijt. Dat heb je zelf niet eens in de gaten, er is geen schuldige. Dat is ook niet nodig.

Want als er iets is wat ik in de afgelopen jaren leerde, is om milder te kijken en tegelijkertijd wel te durven schakelen en kiezen. Het heeft me zoveel gebracht om niet te blijven hangen maar om steeds weer vooruit te kijken. Gas te geven, ook als het moeilijk was.

En in deze jaren gebeurde er iets heel fantastisch. Mijn kinderen werden volwassen. Nog steeds jong-volwassenen, maar toch: volgroeid, een diploma op zak, met hun koppies bijna altijd recht op de schouders. Vooruitkijkend en gas gevend. Als ik ze zie, ben ik zo trots. Ik zie hun mooie karakters, hun krullen in de wind. Ik zie flarden van mijzelf en flarden van hun vader. Ze zijn vooral helemaal zichzelf, ieder op het eigen pad, volhardend en blij. Nog altijd gek op elkaar, op hun vader en op mij. Ze durven lief te hebben. Te genieten. Er is iets heel erg goed gegaan de afgelopen tien jaar.

Terwijl ik dit schrijf vliegen de aanmeldingen voor mijn 50e verjaardagsfeest mijn telefoon in. Nog een week of vier en ik moet eraan geloven. Ik ga flink uitpakken, wil het vieren zoals ik het nog nooit gevierd heb. Een aftrap creëren voor de komende tien jaar, die waarschijnlijk weer bijzonder zullen worden. Op welke manier dan ook. Jaren die ik ga gebruiken om met alle lieve mensen in mijn leven, mijn ouders, broers, zussen, familie, vrienden, collega’s en natuurlijk mijn twee hartjes nog veel meer herinneringen te kweken. Het leven raast voorbij, ik ga het weer pakken.

Dus nee, ik ben niet melancholisch, integendeel. Ik heb er zo’n zin in. Op naar de 50!