Nooit meer naar huis

Toen mijn zoon vorige zomer besloot op zichzelf te gaan wonen, vond ik dat een geweldige beslissing. Een stap, passend bij zijn leeftijd (toen 19), situatie (dolverliefd en zin om samen te wonen met zijn mooiste schat) en levensfase (startend met zijn studie). Dus ik hielp verhuizen, maakte zijn kamer leeg, pakte dozen in en overlegde (‘Wil je je fiets mee naar Utrecht?’). Alles positief en enthousiast. Ik voelde niet zoveel behalve blijheid, het empty-nest syndroom leek, hoewel ik er van tevoren echt enorm tegenop zat, aan me voorbij te gaan.

In de periode erna verhuisde ik van de zolder naar zijn oude kamer, die ik helemaal naar mijn smaak schilderde, inrichtte en gezellig maakte. Er was niets meer te zien van het donkere jongenshol dat het eens was. Van de zolder maakte ik een fijne kamer waar hij en zijn geliefde heel vaak terecht konden, met een heerlijk groot bed, een gezellig schuin dak en kleine lampjes voor extra sfeer. Ik was ervan overtuigd dat die kamer nog regelmatig gebruikt zou worden.

In het begin kwamen ze regelmatig langs. Voor het avondeten en natuurlijk voor de was. Maar toen ik na een paar maanden op Marktplaats een goede wasmachine voor ze vond voor 0,00 euro, was het feest gevierd. In totaal is er in dat bed denk ik twee keer door de lieverds geslapen. Begrijp me overigens niet verkeerd hoor, ik snap ze helemaal. Met een eigen leven met studies, werk en vrienden, allebei gescheiden ouders EN ook nog een stel gescheiden grootouders is het geschipper voor deze twee niet te overzien. Ze richten hun levens geweldig en positief in, er valt niets op af te dingen. Maar het is alsnog een gevalletje Nooit meer naar Huis.

Dus kreeg ik met terugwerkende kracht toch last van dat lege nest. De wasmand bleef steeds langer leeg, de koelkast leek voller te blijven, ik deed daarom minder boodschappen en het stroomverbruik is gedaald sinds zijn game-geschreeuw definitief tot het verleden behoort. Best wel ongezellig als ik eerlijk ben, al had ik nooit gedacht dat ik dat geschreeuw nog eens zou gaan missen. Want hoewel ik extra geniet van mijn dochter die nog thuis, is de navelstreng met mijn zoon echt doorgehaald: mama woont weer (bijna) op zichzelf.

En heel eerlijk… dat betekent dus ook ‘Nooit meer naar huis’ voor mij. Want ik kan straks zonder met iemand rekening te houden thuiskomen wanneer ik wil. Of niet thuiskomen. Tot laat in de kroeg hangen, dansen op een festival, buiten de schoolvakanties naar Spanje, Italië, Florida, Cancun, een enkeltje to the tropics of een cocktail tijdens een full moon party in Kho Phangan: ik mag het lekker helemaal zelf weten.

Ergens achter in dat koppie van mij glooit wat vreugde, mijn vrijheidsdrang krijgt de ruimte en daar ga ik gebruik van maken. Want het kan en het mag. Nooit meer naar huis!