Bakkie Troost

Vooraf een mededeling: volgende keer zal ik zorgen voor een niet-sentimentele versie van deze column, eentje met toekomstperspectief en vol zin in het nieuwe leven. Vandaag nog even slikken.

Want hoewel ik wist dat het eraan zat te komen, werd ik vanochtend tijdens het smeren van de boterhammen toch gegrepen door een terloopse opmerking van mijn dochter. “Vandaag de allerlaatste lesdag voor het eindexamen, mam.” Voor ik het wist lekten mijn ogen en stond ik een beetje ongemakkelijk naar buiten te kijken in de hoop dat ze het niet zou merken. “Moet je nou huilen?”

Dat proberen niets te laten merken werkte al die jaren al niet, dus dat het op de valreep nog succesvol zou zijn was ook niet te verwachten. Betrapt perste ik eruit: “Ah lieverd, wil je voor mij een bakkie troost maken?”

Intussen voelde ik me knap stom, het is niet direct een zin waar je van vol zou moeten schieten. Maar voor mij kwam alles samen, daar bij die stapel boterhammen met kaas. Zestien jaar waarin school een ijkpunt was. Zestien jaar lang, vijf dagen per week heb ik, naast mijn werk en carriere, lunchpakketjes gemaakt, opstellen nagekeken, werkstukken gecontroleerd, ik was luizenmoeder, klassenmoeder, zat in de ouderraad, ging mee op schoolreisjes, de befaamde Vlieland-reis van de Bosschool mocht ik twee keer meemaken. Vervolgens de twee opgroeiende scholiertjes die ik als het beroemde koekje af en toe wel kon opvreten en af en toe met een schop naar de school wilde lanceren. De Magister-logins, de cijferlijsten, mijn zoon die de app ‘Zesjescultuur’ op zijn telefoon zette om met zo min mogelijk inspanning zijn gymnasium te halen. Mijn dochter die iedere tegenslag steeds weer glansrijk overwon en nu zo prachtig in het leven staat.

Alles, werkelijk alles van die schooljaren kwam bij elkaar in dat ene zinnetje. Het is echt voorbij. Nog een paar proefexamens, meivakantie en dan het Centraal Schriftelijk. Vervolgens de wijde wereld in, ook voor mijn jongste. Ik ben blij en trots, ze hebben het zo goed gedaan, allebei. Maar godsamme, kon ik nog maar…. kon ik nog maar een keer dat kleverige handje in de mijne voelen, de zijwieltjes van de fiets halen, oefenen voor het strikdiploma, het verkeersexamen afnemen, in vol ornaat als Elvis op een schoolfeest met het thema ‘Beroemdheden’ een hamburger naar binnenwerken, verdwalen tijdens een dropping met 30 stoere maar vermoeide kinderen, verbaasd kijken als er een lege bus het schoolplein opdraait…. met al die schorre keeltjes die VERRASSING roepen en opspringen van onder de stoelen.

Mag ik nog een keer een 10-minuten gesprek met de leraar Wiskunde inplannen of die lieve Engelse docente spreken die niet alleen mijn dochter maar ook mijzelf nog les gaf. En last but not least: nog een keer volschieten in de aula van de BSG, waar ik tijdens iedere modeshow, open podium en muziektheater altijd weer tegen mijn tranen vocht, geëmotioneerd door het enthousiasme, de kwetsbaarheid en de volharding van mijn kind. En hoe ik er ook naar uitkijk, ik zie nu al op tegen de diploma-uitreiking in diezelfde aula, nog maar een paar maanden en we kunnen echt zeggen dat het de allerlaatste keer was.

Kom maar op met dat bakkie troost.