Kansen p(l)akken

Waar een deur sluit, gaat een andere open. Of zoiets. Ik geloof daar wel in, met name als het gaat om de hoeveelheid energie die je hebt om werk te verzetten. Binnenshuis, buitenshuis, geestelijk of lichamelijk, het leven kost energie en als het op is is het op. Dan krijg je ook nog een innerlijke strijd over prioriteiten. Want pakte je toen die strandtas in met schepjes en emmertjes voor het kind of schreef je toch die e-mail om een freelance klus binnen te harken?

Feit is, dat als je kinderen groter worden, jij wat meer tijd krijgt. Dat voelt niet altijd zo, want die kostbare tijd is ook zo weer ingevuld. Voor je het weet houd je je bezig met het inplannen van alle open dagen voor de diverse studierichtingen van verschillende opleidingen voor je (bijna) volwassen kind. Kijk, dat is natuurlijk niet de bedoeling. Dat kan dat kind ook wel zelf, alleen denken wij dat we onmisbaar zijn.

Maar goed, wat ik wil zeggen: nu er meer ruimte komt, kun je ook meer kijken naar wat jij wilt doen. Daar heb ik wel eens meer over geschreven, maar dit keer wil ik het hebben over het grijpen van kansen. Want ja, je krijgt wat meer ruimte, maar de tijd wordt niet meer. Sterker nog, je tijd hier op deze planeet wordt per dag minder. Dus, hup, in de beentjes en op zoek naar kansen. En pak die vervolgens ook.

Hoe je dat doet, welke het zijn, dat mag je helemaal zelf weten. Want er zijn geen kleintjes meer die bepalen dat je een luier moet verschonen en er zijn ook geen verplichte gesprekken meer met docenten en mentoren. Niemand bepaalt jouw agenda meer, behalve als je dat zelf toelaat. Hoewel de mantelzorgers daar een andere ervaring mee hebben, zo is het ook weer.

Maar goed, wat het ook wordt, maak er wat van. Voor mij was het een vette promotie, waar ik heel blij mee ben en waar ik ook al mijn energie voor nodig heb. Voor een ander is het het inrichten van een vakantiehuis, weer een ander plakt zich uit principe vast aan een schilderij (of aan De Taverne, wat ik dan zelf wel weer een mooi idee vind…) en de volgende gaat tuinieren. Het maakt niet uit, het gaat erom dat je de ruimte ziet en neemt voor de invulling van jouw volgende levensfase. Die met wat minder kind en met wat meer zelf.