(M)Otherhood

Ik was ziek en ik lag in het weekend een beetje lafhartig op de bank te Netflixen. Nee, dus geen ‘Netflix&Chill’, daar ben ik intussen ook veel te oud voor, zo denk ik op een slechte dag. Van die gedachte word je dus meteen ziek, je kunt beter jong van geest blijven. Maar goed, dat is een heel ander onderwerp, dus terug naar dit: al snotterend lag ik dus op die bank te vegeteren en ik stuitte op de ene slechte, goedkoop gemaakte kerstfilm na de andere. En toen kwam ik Otherhood tegen. Ook niet de beste film, maar in ieder geval een goede cast en een onderwerp waar ik, zoals jullie tweewekelijks merken, ‘affiniteit mee heb’.

Goed, Otherhood. Het gaat dus, tata, over het moederschap nadat je kinderen zijn uitgevlogen. In dit geval nog een beetje ver van mijn bed show, want het betrof drie moeders met zonen van eind 20, afgestudeerde jongens met vaste banen, dus je begrijpt het: deze moeders waren al ervaren empty-nesters. Maar het werd voor hun eigenlijk alleen maar erger, want die zonen lieten niet eens meer iets horen op Moederdag. De dames besluiten verhaal te halen en wat volgt is een film over de relatie met je kinderen, hoe geef je die iedere keer weer vorm en bovenal: hoe geef je je eigen leven vorm.

Eigenlijk werd ik er eerst een beetje droef van. Want als dat mijn voorland is, dan blijft er weinig over van die prachtige relatie die ik met mijn kinderen heb. Als er geen belletje meer vanaf kan, wat heb je dan nog? Gelukkig liep het anders, maar het zette me wel aan het denken. Hoe sta je in je relatie met je volwassen kinderen? Hoe deden en doen mijn ouders dat met mijn broers en zus en met mij?

Ik begin dan ook eerst meteen maar even met het bedanken van al mijn ouders. Die eigenlijk nooit iets vragen, maar altijd blijven geven. En ook ik ben wel eens slordig met het onderhouden van contact. Want druk, zelf kinderen, werk etc. De relaties zijn gelukkig diep en sterk, ik ben er zo blij mee.

En dan mezelf. Ik heb nog wel eens de neiging me overal tegenaan te bemoeien, dat is natuurlijk niet altijd handig. Tegelijkertijd laat ik mijn zoon zijn leven leiden en steek ik mijn neus niet in zijn zaken, waardoor ik me soms wel eens afvraag of ik juist zelf te weinig contact houd. En naast een klein regeltje in het Sinterklaasgedicht laat ik het los, omdat ik toch denk dat dat de juiste vorm is voor dit kind. Met mijn dochter is het weer anders, daarmee heb ik veel meer los te breken, terwijl ik tegelijkertijd nog heel veel verbinding moet houden. Het is ook per persoon zo verschillend.

Dat brengt me op vertrouwen. Is het niet gewoon zo dat je mag vertrouwen op de band? Dat die leidend is en dat je daar vanuit kunt gaan? Als ik dat doe, dan zit het bij ons op alle vlakken wel goed. Het onbestemde gevoel dat soms overblijft, is toch echt mijn eigen gevoel en daar hebben die twee van mij niets mee van doen, ik bedoel, dat hoeven, kunnen en mogen zij niet voor mij oplossen.

Dus met 2023 is aantocht heb ik een goed voornemen: met alle liefde die ik in me heb wil ik vooruit. Nieuwe stappen zetten, voor mezelf, maar met oog voor iedereen die me lief is. En mijn kinderen? Ja, die horen er vanzelfsprekend altijd bij, wat ik ook doe en waar ik ook ben. Happy NewYear!