Nou ja, dan ben je dus ineens 50 en geef je een groot feest. En wat voor feest: alle vrienden, familie en bekenden bij elkaar, dansen, praten, lachen, ik als stralend middelpunt ertussen, de lach op mijn gezicht gebeiteld, die gaat er voorlopig echt niet meer af. Mensen uit alle fases uit mijn leven waren voor mij naar het gezelligste café van Bergen gekomen. Het werd een avond die ik nooit meer zal vergeten, met name vanwege alle liefde die er vanaf straalde.
Die liefde, daar is dus wat mee. Want dat uit zich op allerlei manieren. Bijvoorbeeld in de schitterende versieringen, die vriendin die weken bezig was met voorbereiden of in een speech van je moeder. Zo liefdevol en mooi, ik pinkte stiekem een traantje weg. De zingende Telegram-mijnheer kwam ook nog langs, die was geweldig! En dan mijn kinderen. Als je wilt weten hoe je het hebt gedaan als moeder, dan is het moment dat ze je en plein public toespreken wel de ultieme succesbarometer. En die barometer sloeg heel ver uit.
Ik werd namelijk geroosterd als een varken aan het spit. Ik draaide lachend maar hulpeloos rond, stevig gemarineerd in mijn eigen excentriciteiten, verleden en eigenaardigheden.
Niets werd gespaard: financiën, liefdesleven, uitgaansleven, vermeend drankgebruik. Dat ze er af en toe ietsje naast zaten, wijt ik direct aan mijn eigen pogingen om alles van mijn persoonlijke uitspattingen tijdens hun puberjaren bij ze weg te houden. Daar krijg je dus rare verhalen van, want ze waren natuurlijk niet blind, niet doof en zeker niet dom. Maar dat maakt niet uit, ze raakten de kern en hoe.
Het mooie aan zo’n roast is dus dat je jezelf direct herkent. En dat anderen dat ook doen. Met name het verhaal over dat ik zelf altijd het hardste lach om mijn eigen flauwe grappen was zo raak. Het is wat gênant, maar ja, het is wel waar. En dat mijn armen altijd de lucht in gaan bij het nummer Gimme Gimme Gimme van Abba en ik dan meteen begin te zingen Kimmie Kimmie Kimmie…. en hoe meer drankjes, hoe meer vingers er mee de lucht in gaan, dat klopt ook.
Kortom, de zaal ging plat bij zoveel herkenning. Er werd zo hard gelachen, fantastisch. Als je kinderen dit durven aan te gaan, voor een volle zaal een dijk van een speech geven, jou als gelijke neerzetten en zoveel liefde geven door de boel zo sterk aan te zetten, nou, dan denk ik dat het wel goed is gegaan de afgelopen jaren.
En toen ze eindigden dat ze geen andere moeder wensten en zich altijd veilig hadden gevoeld, toen wist ik dat het al die zware tijden waard is geweest en dat mijn taak wel zo’n beetje volbracht is. Met trots kijk ik naar ze en ook een beetje naar mezelf. En ik ga natuurlijk wel alvast even oefenen voor het 21-jaar-diner van mijn zoon binnenkort, want ik ga ze zo terugpakken de komende jaren. Of was dat was weer een flauwe grap? Ik lach me in ieder geval alweer stuk. Bulls Eye, kinders, love you!
Single Parent Toolbox 
Geef een reactie