Neem een hobby. Lees dat boek. Wied het onkruid of schilder de voordeur. Tips en adviezen genoeg om de tijd door te komen als je kinderen zelfstandig worden. Nou, ik heb nieuws voor je, ik heb meestal gebrek aan tijd.
Mijn leven zit dichtgetimmerd en ik strijd regelmatig voor een momentje Zen of Zelf. Strijden met en tegen mezelf, want inderdaad, ik prop mijn weken steeds weer vol, aard van het beestje kennelijk. Ik ben dan ook alleen maar alleen als ik alleen wil zijn, ik heb familie, vrienden, kennissen en buren, ik volg een cursus, ontmoet regelmatig weer nieuwe mensen. Ik tel hiervoor dagelijks mijn zegeningen, het kan immers ook anders.
Maar, je hebt alleen zijn en je alleen voelen. Jaren geleden kon ik knettergek worden van de eenzaamheid, terwijl ik toen echt nooit alleen was. Die tijd ligt allang achter me, maar soms bekruipt je zo’n gevoel, misschien herken je het wel.
Want hoe vol je je week ook propt, we komen onszelf allemaal wel eens tegen. Op een onbewaakt ogenblik, wachtend op de trein, in de file of tegenwoordig vooral op Schiphol, komt daar ineens een gevoel van leegte, van niet-weten, iets onbestemds. De ene keer intenser dan de andere. Maar altijd confronterend.
Bij mij heeft het dan te maken met een verandering. Zoals dat ik mezelf nu opnieuw moet uitvinden omdat de invulling van de afgelopen jaren erop zit. Hoe kleur je jezelf dan weer in? En waar begin je? Een volle agenda helpt niet. Maar een zoektocht zonder startpunt is ook niets. Ik ga dus niet voor dat gebed zonder end, ik zie mezelf echt niet eerst baarmoederdansend rond een kampvuur, via het vallei-orgasme richting het rauwe groenten-dieet, vervolgens jubelend over een uitputtende tarwegraskuur die ook al je geestelijke problemen aanpakt om (me) uiteindelijk over te geven tijdens een Ayahuasca-sessie. Thanx but no thanx.
Maar ja, soms wil je dus toch even dicht bij jezelf staan in plaats van maar door te razen. Terwijl je tegelijkertijd niet goed weet waar je naartoe moet. Laat ik daar nou echt een hele goede tip voor hebben! Eentje die mij al jaren door lastige periodes loodst, niet zweverig of eng is en je het antwoord geeft waar je naar zoekt. Echt. Follow me…
Dus: sta je op Schiphol twee uur te wachten tot je je schoenen uit mag trekken voor controle? Voel je je een beetje onbestemd? Leg dan eens je hand op je buik. Ogen dicht. Adem een of twee keer terwijl je die hand echt voelt. En registreer dan het woord dat op dat moment in je op komt. Dat woord, dat geeft richting, jouw startpunt.
Misschien moet je het eerst een paar keer proberen voor het lukt, maar als je het eenmaal beheerst, joh! Het verlicht je zoektocht en spaart je de kosten van al die ‘praten met de bomen’ sessies en integrale mental coaching. En nee, begrijp me niet verkeerd hoor, ik ben zeker niet tegen therapieën, hulptrajecten, yogavakanties, retraites etcetera, absoluut niet. Een paardentherapie-sessie gaf ook mij mooie inzichten en ik wil nog altijd een keer familie-opstellingen doen. Maar probeer mijn tip eens voordat je aan je zoektocht begint, misschien zet het je op het juiste spoor en kun je veel makkelijker de weg vinden dan je dacht. Het gaat eerlijk gezegd wel iets beter als je het liggend doet. Maar dat staat een beetje gek tussen die bergen koffers of op de bagageband.
En trouwens, sla je toch af en toe een doodlopend zijpaadje in, neem je een verkeerde afslag en ben je tijdelijk verdwaald? Geniet er dan vooral even van! Vier je leven én leg die hand op je buik!
Single Parent Toolbox 
Geef een reactie