Klaaggraag en het potje zuur

Ik liep vanochtend vroeg langs de voetbalkooi hier in de buurt. Zoals altijd lag er nog ergens een verdwaalde jas op het kunstgras, een shirtje op een van de doeltjes en op het voetpad naast de kooi stond een verlaten skateboard. Voor mij zijn dit kleine symbolen dat hier dagelijks kinderen van alle achtergronden samen een balletje trappen, het leuk hebben en ja, dan vergeet je wel eens iets mee naar huis te nemen. Ik liep erlangs en hoorde een klagerige stem achter me: “De jeugd kent de waarde van de dingen niet meer. Ze hebben het te goed.” Ik keek even om, er liep een wat ouder stel achter me. De vrouw verplaatste het skateboard naar het voetbalveldje en mopperde nog even door. Ik krijg daar dan direct kippenvel van, van dat negativisme en dat wijzende vingertje vol oordeel. En ook van de onzin: de kinderen die hier dagelijks te vinden zijn hebben t helemaal niet allemaal ‘te goed’, integendeel. Ik besloot door te lopen, maar mijn gedachten stroomden weer eens over.

Met het risico nu zelf als een klaaggraag te worden gezien, heb ik hier toch wel iets over te zeggen. Mij valt het namelijk op dat heel veel mensen onnodig en ongelooflijk veel klagen. Ze staren zuur door het glas van hun privépot augurken, verbitterd en verwend. Want guttegut wat hebben ze het slecht, wat is het leven moeilijk, welk ‘recht’ wordt ze nu weer afgenomen, hoe beroerd gaat het allemaal wel niet, dit land is ‘mijn’ land niet meer. Oh wee dat je iets moet inleveren, missen, niet kunt doen, wordt tegengehouden of in een vervelende situatie terecht komt. Heel kort gezegd: het land is te klein want IK krijg mijn zin niet. Hoe dan? Hoe doe je dat? Hoe kun je altijd maar klagen, een ander de schuld geven en zelf niet meer in de gaten hebben hoe goed je het hebt?

En weet je wat het gekke is? Als ik met ouders in het alleenstaande ouderschuitje praat, hoor ik dat geklaag niet zo vaak. Natuurlijk, daar zitten ook wel een paar verzuurde types bij. Maar dat gaat meestal over het mislopen of juist mislukt ontlopen van alimentatie of het ongewenst inleveren van luxe en comfort. Maar ik zweer het je, doorgewinterde alleenstaande ouders klagen niet of op zijn minst een stuk minder. Want zij weten al jaren dat het leven niet altijd loopt zoals je zou willen. Dat je heel vaak heel veel water bij de wijn moet doen. Dat niets vanzelfsprekend is en dat je al helemaal geen recht op geluk of voorspoed hebt. Dat je er keihard voor moet knokken om blij te kunnen leven en je kinderen groot te brengen. Dat je nu eenmaal niet altijd je zin krijgt, dat je soms een rotdag hebt en dat je portemonnee vaker nee dan ja zegt. Maar bovenal dat je er zelf iets moois van moet maken, een ander doet t niet.

Terwijl dit de mensen zijn die eigenlijk best wel eens zouden mogen klagen. Even lekker ongenuanceerd spuien kan zo heerlijk opluchten, he?! Want geloof me: ze hebben echt te weinig of juist teveel van alles, zoals te weinig geld en teveel zorgen. Maar horen doe je ze maar weinig, ze hebben het namelijk ook veel te druk. Te druk met koken, de administratie, overhoren, voorlezen, alleen naar het tien-minuten gesprek, de bekende ruzietjes sussen, bedden opmaken, stofzuigen, dweilen, de winterkleren opbergen, de gootsteen ontstoppen en boodschappen doen. En ook al doen alle, oke, oke, de meeste, ouders dit natuurlijk ook allemaal, het is toch niet vergelijkbaar met ouders die, in welke vorm dan ook, het klusje samen klaren. Ze doen dit allemaal solo, voor, tijdens (die doktersafspraak moet toch gemaakt worden, het gesprek met de mentor kan alleen overdag etc) en na werktijd: ze hebben er in de meeste gevallen namelijk ook nog een of zelfs meerdere jobs bij. Dus nee, geen tijd voor een koffietje op het terras tussendoor, geen overleg met je partner over wie er dit weekend mag uitslapen, geen geld voor yoga en al helemaal niet voor een weekendje weg om ‘even bij te trekken omdat je er zo aan toe bent’. Nee, ze klaren de klus en houden hun mond.

Nou ja, ik dwaal af, terug naar het onderwerp: ik ben dus behoorlijk allergisch voor verwend gedrag en onnodig geklaag. Maar dan….. en er komt nu dan toch een persoonlijke angst om de hoek kijken….Mijn kinderen gaan het huis uit en nu ben ik bang dat ik ook een zeikerd word. Want ik krijg meer tijd, word natuurlijk niet jonger, heb intussen wat meer te besteden en het gaat dus eigenlijk allemaal te goed. En dat is kennelijk hét recept om in die pot zuur te kruipen. God sta me bij en wie waarschuwt mij als het zover is?