Na weken stress, blokken, doorzetten, de moed bijna opgeven maar die er dan toch weer in houden, zat het eindexamen erop voor mijn dochter. Het grote wachten begon, met daarbij haar overtuiging dat het allemaal niets geworden was of dat er op zijn minst sprake zou zijn van een her. En toen kwam de dag... Lees verder →

Ik vraag me soms wel eens af hoe dat later allemaal moet gaan. En dat dat later eigenlijk al heel binnenkort is. Sterker nog, dat later is al begonnen en ik bak er geloof ik nog maar weinig van. Wat ik bedoel? Nou, de existentiële vraag 'wie ben ik dan nu' dient zich toch wel... Lees verder →

Ik woon in een rijtjeshuis. Een ontzettend fijn huis op een hele leuke plek. Ik heb echt niets te klagen en dat zul je mij sowieso niet snel horen doen. Ik heb het overigens ook zelf betaald, opgeknapt en gezellig gemaakt, wat mij betreft gaan alle credits altijd naar degene die het toch steeds maar... Lees verder →

Toen mijn zoon vorige zomer besloot op zichzelf te gaan wonen, vond ik dat een geweldige beslissing. Een stap, passend bij zijn leeftijd (toen 19), situatie (dolverliefd en zin om samen te wonen met zijn mooiste schat) en levensfase (startend met zijn studie). Dus ik hielp verhuizen, maakte zijn kamer leeg, pakte dozen in en... Lees verder →

Vooraf een mededeling: volgende keer zal ik zorgen voor een niet-sentimentele versie van deze column, eentje met toekomstperspectief en vol zin in het nieuwe leven. Vandaag nog even slikken. Want hoewel ik wist dat het eraan zat te komen, werd ik vanochtend tijdens het smeren van de boterhammen toch gegrepen door een terloopse opmerking van... Lees verder →

Hoe vaak ik de zin 'Het is tijd' heb gebruikt, is niet te tellen. Nog vaker dan ik eind jaren 80 naar 'Sweet Child o'mine', dankzij de repeatknop van mijn stereootje, heb geluisterd. Ik gebruik ‘het is tijd’ regelmatig voor mezelf en kom dan ook eigenlijk altijd op tijd. Het is ook mijn lijfspreuk na... Lees verder →

'Hoe gaat het met je?' Zo'n zinnetje waar allerlei antwoorden bij passen. De gemakkelijke: 'Ja, goed, dank je.' De onverwachte: 'Nou, echt zwaar beroerd, heb je even?' En die van mij: 'Ja, goed. M doet examen, die moet er nog wel even aan trekken dit trimester, S is heel blij in Utrecht, joh, die is... Lees verder →

Joh, ik kom er net achter dat ik al twee jaar geen blog meer heb geschreven over alleenstaand ouderschap. Die Single Parent Toolbox blog ligt er maar verlaten bij. Dat is niet zo gek, want de onrust is weg, het leven behapbaar en vooral heel erg leuk. De kinderen werden groter, volwassener. Mijn zoon sloeg... Lees verder →