Waar gaan we naartoe?

Afgelopen zondag kwam mijn zoon even thuis. Voor ik het weet lag ik op de bank tussen mijn twee grote kinderen ingeklemd, ze probeerden me van beide kanten met hun lange benen van die bank af te duwen en het werd een rommeltje van liefde, aandacht en humor. Het zijn van die gouden momenten waarbij we heel even echt samen zijn en het weer even is als vroeger. Niet dat vroeger alles beter was, want toen hadden we echt niet altijd van die momenten, toen was het leven ingedeeld in de schema’s van drie personen met mij als aanvoerder van het hele zooitje. En doorrrr, was mijn mantra toen.

Maar nu had ik weer heel even het grote geluk om me heen, ik genoot volop, ook van de roast die volgde op mijn val van de bank op de vloer, precies op de plek waar nu al een hele tijd een nieuw kleed had moeten liggen. Dat kleed moest nog even wachten, dus ik viel met mijn rechterheup op de harde vloer. Waarmee de roast begon.

Want met het nieuwe leven met volwassen kinderen, begon ook mijn eigen leven te veranderen. En dit keer werd ik er danig op afgerekend. Terwijl ik me weer op die bank hees, tussen die twee knappe jongvolwassenen ging zitten, nog hard lachend en over die heup wrijvend, begonnen ze….

Kind 1: “Ehh, mam, hoezo is er nog geen kleed?”

Ik: “Nou, even wachten tot volgende maand, jongens.”

Kind 2: “Je bent net terug uit Spanje, daar had je wel geld voor.”

Ik: “Ehhh, nou, ja, kijk….

Intussen dacht ik: ‘Waar bemoeien jullie je mee. Ik mag toch doen wat ik wil?’ Dus mijn antwoord was: Komen jullie iets te kort? Is de koelkast leeg? Collegegeld niet betaald? Maar het hielp niet. Want vanuit het geld ging het gesprek meteen door naar het klimaat:

Kind 1: “En hoezo heb jij geen vliegschaamte?”

Ik: “Als er een hogesnelheidsverbinding komt naar Zuid-Spanje, ben ik de eerste die zo gaat reizen.”

Kind 2: “Mispoes, je kan al naar Barcelona en vanuit daar gaat er een snelle trein naar Malaga mam.”

En ik dacht: ze hebben gelijk. Niet dat ik nou per se al hun levenswijsheden ga opvolgen, maar ze hebben gewoon gelijk. Hoe dan ook hebben ze gelijk. De nieuwe generatie, andere ideeën, andere opvattingen, andere kijk. Gelijk hebben ze! Hoe mooi is het dat we daar met elkaar even over kunnen grappen, praten en elkaar nog steeds superlief vinden?

En trouwens, zolang ik lachend op die grond lig en zij nog steeds hun grappige koppies op mijn schouder leggen, zelfs als begin twintigers, dan ben ik de gelukkigste op aarde. Dan ga ik helemaal nergens meer naartoe.