Slaapkolk

Hoe weet je of de tijd rijp is? Hoe weet je dat je iets kunt gaan doen, een beslissing mag nemen of de boel gaat veranderen? Een praktisch voorbeeld: ik wilde niet tegen een lege kamer aan gaan kijken als mijn jongste het nest ook zou gaan verlaten, dus een jaar geleden bedacht ik dat ik om me heen zou gaan kijken naar een ander huis. Nu, een jaar later, ben ik geen steek opgeschoten met die zoektocht en ben ik zelfs mijn woning weer wat aan het opknappen. De buitenboel lekker geschilderd, nieuwe bank, nieuwe tafel. Het lijkt erop dat de tijd me heeft geleerd dat je gerust niet altijd drastische maatregelen hoeft te treffen om ergens mee te dealen.

Maar ik weet het niet hoor, ik draai er nu toch ook wel een beetje omheen. Nee, laat ik het anders formuleren, ik draai mee in de restanten van de draaikolk van de afgelopen tien jaar. En ik ben een beetje bang dat ik het nu wel erg comfortabel vind in die kolk. Ik dobber fluitend mee, het voelt toch ook wel lekker en vertrouwd. Kabbelend binnen de muren van mijn huis, mijn dorp, mijn werk, met de mensen die ik ken, liefheb, vertrouw.

En hoewel ik toch ook best wel grote stappen zet momenteel, voel ik toch dat die bekende kolk mij afremt. Ik beweeg me aan de buitenste randen, in dat veilige deel waar de stroming niet zo hard aan me trekt, maar me wel in slaap wiegt. Voor je het weet is er een jaar voorbij.

Dus misschien mag ik nog wel wat beter naar dat stemmetje in mij luisteren. Dat stemmetje dat zegt dat het tijd is om uit die kolk te komen, nog verder de buitenranden op te zoeken tot ik de stroming heb verlaten. Nog meer keuzes maken, een risico nemen, doorzetten en niet verslappen.

Weet je wat, volgend jaar geef ik een update!