Kiekeboe!

Met jonge kinderen, wellicht in combinatie met een baan of zelfstandig ondernemerschap, blijft er weinig tijd en energie over voor zelfontwikkeling. Nu ben ik een van die mensen die het woord zelfontwikkeling spuuglelijk vindt. Begrijp me niet verkeerd, er is niets mis met ontwikkeling, of jezelf ontwikkelen. Integendeel, want het is best eenvoudig: wie wil er nu stilstaan, altijd dezelfde blijven of altijd hetzelfde doen? Maar zelfontwikkeling als term, ik heb er niets mee. Voor mij is het de start van het bezoek aan een wiebelige life-coach die je gaat vertellen waar je je noordster, je zielsverwant, je umpf of je meaning of life kunt vinden. Voor je het weet ben je kostbare euro’s verder, ontwikkel je je in een richting waarbij je nog verder achter de wagen gaat lopen en jezelf de rest van je leven blijft afvragen of je wel op het juiste pad zit.

Dat gezegd hebbende, is het natuurlijk wel ontzettend waar dat veel mensen, nadat ze hun kinderen van de luiers, via het luizenouderschap naar het luie-puber syndroom hebben gemanoeuvreerd, toch wel met de handen in het haar zitten als die min of meer goed afgeleverde kinderen hun warme nest verlaten. Want joh, wat waren die kinderen een fantastische dekmantel voor je eigen onkunde, onwelwillendheid maar bovenal onzekerheid om zelf verder te kunnen groeien. Als mens, als individu.

Want wie zegt dat kinderen jouw spiegel zijn, die heeft hartstikke gelijk. Maar wat zie je in de spiegel als ze groter worden, of zelfs de deur uit zijn? Juist. Je eigen, middelbare, soms ontevreden koppie. Een koppie vol dromen die je misschien niet eens durft te dromen. Een koppie dat iets wil, iets voelt, maar niet weet wat, niet weet waar, niet weet hoe. (Pas op, dat is het moment waarop de life-gieren je bezoeken en je zakken leegtrekken).

Natuurlijk chargeer ik. Maar wat ik wil zeggen: ‘kinderen het huis uit, jij komt voor jezelf uit’. Want niets is makkelijker dan jezelf te blijven verstoppen en een ander excuus te vinden voor het feit dat je je eigen dromen weer niet najaagt. Of het niet probeert. Het is namelijk ook zo makkelijk om te zeggen dat ‘je nu eindelijk gaat genieten’. Ten eerste: je hebt hopelijk al die jaren toch ook wel eens genoten? En ten tweede: waarvan ga je genieten? Van een huis dat nu echt schoon is?

Het maakt ook niet uit, geniet met volle teugen van wat jij wilt. Maar wees wel een beetje eerlijk tegen jezelf. Want daar, diep onder dat dunner wordende haar, zit een geweldig mens met kwaliteiten en die mogen gezien worden. Verstop je niet langer, pak je kansen. Van binnen weet je hoogstwaarschijnlijk echt wel welke dat zijn. En zo niet, leg dan die hand weer eens op je buik (zie mijn column Hand Erop). En als je het dan nog niet weet, dan weten je vrienden het vast. Of je familie. Of… in plaats van je centen te geven aan een mede-vijftiger die je met zoetgevooisde stem aanspreekt op jouw keelchakra, kun je ook communiceren met de mensen die jou als geen ander kennen. Die jou ook al zagen toen je nog luiers verschoonde, pannenkoeken bakte en huiswerk overhoorde. Ja, precies, die! Stel jouw eigen lieve kinderen eens een vraag over jezelf, je zult verbaasd zijn hoe goed ze je kennen. Maar het allerbelangrijkste: verstop je niet langer. Kiekeboe!